Babalardır Hasret Kalan Evlatlarına

Yıllarca anneler günü kutladıktan sonra, babalar geliverdi akıllara ve Haziran ayının ikinci Pazar günü layık görüldü onlara. Baba olmak taçlandırıldı sözde bu akımla.

Baba olmak nedir acaba? Bir yük müdür? Bir keyif midir? Şefkat midir? Öfke midir? Güç müdür? Destek midir? Dost mudur? Düşman mı?

Bizce baba olma, sabırdır tek kelime ile. Zor zamanlarda bir kapı gibi ayakta durmak, güzel anlarda geri durmaktır. Coşkun nehirler gibi kabaran yürekle sevip, taş gibi ciddi durmaktır. Kılına zarar gelmesini istemezken, canını yakan tokadı atmaktır.

Baba olmak zor bir zanaattır. Baba olmak hislerini dizginlemek ve o role kendi feda etmektir. O rolde genellikle otoriter, evin yükünü çeken, kuralları işleten, büyüdükçe evlat ona set çekendir. Baba olmak evlat büyüdükçe yıkılacak bir hedef haline gelmektir. Baba olmak zamanla yıkılıp geçilecek olmaktır. Baba olmak içinin yangınını içinde boğmak, onu söndürecek olan gözyaşlarını kurutmak demektir.

Baba olmak en güzel evlatların küçüklüklerinde tadılan bir duygudur. Evlatlar büyüdükçe baba olmak zorlaşır ve zamanla babaya en büyük acıları tattıran isyanların yaşandığı üzücü zamanlara geçilir.

İşte o zamanlardır babalar ile evlatların ayrı düşmesi ve babaların hasret kalma hikayesi. Evlat büyüdükçe baba bir hedef haline gelir. Kendi rüştünü ispat etme, kendi ayakları üstünde diklenme anında baba yıklıp geçilir. Şanslı babalar bu süreci daha yumuşak atlatır ve sessizce yol verir evlatlarına, içleri kor alevler gibi yanarak.

Baba olmak evlatları büyüdükçe hırpalanan demektir. Baba olmak evlatları büyüdükçe onlara hasreti de büyüye demektir. Baba olmak içindeki fırtınaları dışarıya yansıtmamak demektir. Baba olmak gurur adına evlatlara sırt dönmektir.

Baba olmak zamanında yük taşımak demektir. Baba olmak zamanla yük olmaktır.

Baba olmak velhasıl külfetli bir iştir.

Ve baba olmak kıymeti yokluğunda anlaşılan, sevgisi arkasından söylenen olmaktır.

Baba olmak sadece saygı beklemek ve boynuna sıkıca sarılan evlatlar istemektir